Dag 8-10: Ciao Barcelona, Bongiorno Italia!

BLOGFOTO2

Onze reis van Barcelona naar Italië zou spannend worden. Ons plan was om alles in één trek te doen, maar we hadden ons erbij neergelegd dat het ook al een mooie prestatie zou zijn als we in Nice zouden geraken.

Uno dos tres quatro cinqo seiz siete ocho nuebe diez, yep Julie kan nu tellen in ’t Spaans.

’s Morgens waren we al vroeg uit de veren en stonden onze zakken al klaar. Na nog een snel ontbijtje namen we op aanraden van hitchwiki de tram en trein naar een tankstation zo’n 20km buiten Barcelona, omdat het al liftend erg moeilijk is om vanuit een grootstad zoals Barcelona tot op de autosnelweg te geraken.

DCIM100GOPROGOPR0383.

DCIM100GOPROGOPR0392.

sonnybarca

Daar aangekomen, via een ietwat illegale manier, stootten we al direct op een andere liftster, op weg naar Avignon. Ze vond het gek dat wij naar Italië probeerden te gaan in één trek, aangezien ze zelf toch al een aantal keer die route had genomen. We sloegen nog snel een koffie achterover en terwijl Sonny een bordje maakte, gooide Julie alles in de strijd om een lift te fixen.

Dit lukte sneller dan verwacht. De eerste persoon die Julie aansprak, wou ons graag meenemen tot over de grens. lift 1 in the pocket.

De mevrouw die ons meenam was op weg met haar tienerdochter en had zelf in haar jonge jaren gelift. Ze had zelfs alles achter haar gelaten toen ze afgestudeerd was om voor 3 jaar in Engeland te gaan wonen. Haar opvattingen en geest waren erg open-minded en ze was vol lof over onze avonturen en verhalen.

DCIM100GOPROGOPR0403.

DCIM100GOPROGOPR0400.

We werden afgezet in een groot tankstation maar de zware dagen van Barcelona begonnen hun tol te eisen. Daar aangekomen sloegen we een praatje met een Hollandse motorbende (club!) en kregen we tips van een mevrouwtje die enquêtes verzamelde voor de Franse overheid. We treuzelden wat en hebben uiteindelijk pas na 2 uur een lift kunnen fixen die ons toch wel een eind verder heeft kunnen brengen. De familie, die inkopen was gaan doen net over de grens om taksen te vermijden, kwam uit Zwitserland. De vader was ironisch genoeg bankdirecteur en de moeder en dochter waren beiden erg lacherig en ultra vriendelijk. Sonny deed een middagdutje op Julie’s schoot en voor we het wisten waren we al in het volgende tankstation.

DCIM100GOPROGOPR0444.

Bij het toekomen aan dat tankstation kwamen we Walen tegen die we eerder al ontmoet hadden in het vorige tankstation. Ze dachten toen dat ze onze kant niet uit moesten, maar het bleek toch wel zo. De volgende lift was dus alweer onmiddellijk geregeld! Ze hadden niet veel plaats, maar dat houdt ons niet tegen 😉

DCIM100GOPROGOPR0447.

Dan was het van uitladen en direct weer inladen. Sonny fixte een lift bij de eerste persoon die hij aansprak. Van chance gesproken die dag! Italië kwam steeds dichterbij… De bende, want er waren 9 kinderen aanwezig, was op weg richting St-Tropez. De vader was erg vriendelijk en alle kinderen konden goed Engels, in tegenstelling tot veel Fransmannen.

persoontjesauto sonnypraat

DCIM100GOPROGOPR0451.

Daarna nam een goedhartige Algerijn ons mee tegen 160km/u en al snel waren we aan het volgende tankstation. We waren nog zo’n 100km verwijderd van Nice. Aangezien het al wat later begon te worden, probeerden we gewoon een lift naar Nice te zoeken. Zeker omdat we ook gehoord hadden dat daar een festival zou plaatsvinden.

We stonden op het moment een lift te krijgen van Canadezen, maar omdat hun zakken net gestolen waren en de dames daardoor iets te overstuur waren, konden we toch niet mee.

DCIM100GOPROGOPR0470.

Een vriendelijk Italiaans mevrouwtje daarentegen was happiger om ons mee te nemen. Ze zag er schuchter en verlegen uit, maar toch stond ze erg open voor het idee dat we tot in Italië zouden meerijden. Van Nice was er opeens geen sprake meer, maar dat wou ook zeggen dat we geen slaapplaats hadden voor die nacht. Na lang overleg en twijfelen tussen de verschillende opties die we hadden (waaronder kamperen aan een tankstation of kamperen op het strand) stelde ze zelf voor dat we in het huis van haar vader mochten slapen. Haar vader was er echter niet, wat wou zeggen dat ze ons, vreemdelingen, genoeg vertrouwde om het hele huis aan ons over te laten.

DCIM100GOPROGOPR0472.

huisjechiarborasca

Trowback to the home we slept in a few days ago

Nog nooit hebben we zo’n vrijgevigheid meegemaakt, of zo veel vertrouwen. Het huis zelf had een prachtige druivelaar en uitzicht over de bergen. We sliepen in een tweepersoonsbed en hadden elektriciteit en stromend water voor een douche, meer dan dit konden we ons niet wensen, zelfs niet in onze stoutste dromen.

De volgende dag begonnen we vol moed aan onze eerste liftdag in Italië. We hadden wel een 10km lange wandeling voor de boeg tot het tankstation, maar dat kreeg ons zeker niet klein. Tot we op weg waren. Het was snikheet en onze rugzakken waren loodzwaar. Na een klein incident waar de first aid kit aan te pas kwam, waren we klaar voor de afdaling richting zee. Daar toegekomen was een duik in de zee perfect om alle onfrisse geurtjes weg te werken. De wandeling vanaf de zee tot aan het tankstation hadden we ietwat verkeerd ingeschat, want de lift die we toen kregen toonde ons dat we nooit zo’n afstand te voet afgelegd zouden kunnen hebben.

BLOGFOTO1

Toegekomen aan het tankstation, nog steeds vol goeie moed, leek het toch wat minder te gaan. We probeerden naar Milaan te geraken om uiteindelijk daarna naar Venetië te gaan. Dat was althans de tip die we kregen van iemand die ons niet kon meenemen maar zelf al wat liftervaring had in Italië. Jammer genoeg werkten onze charmes niet echt bij de (ietwat) arrogante Italianen. Na 6 uur proberen besloten we door te gaan naar het nabijgelegen Genova. Zelfs 20km verder geraken duurde ongeveer 1u, terwijl iedereen waar we het aan vroegen in de voorbije uren zogezegd naar Genova moesten… Rare mensen die Italianen.

Een beetje later werd alles duidelijk. We kwamen toe in Genova en hadden meteen een vreemd gevoel bij de stad, we werden allebei zelfs wat nerveus. Telkens we aan willekeurige mensen vroegen om een plaats waar we internet konden vinden om een hostel te zoeken werden we afgesnauwd of gewoonweg genegeerd. De arrogantie van de Italianen werd dus alleen maar meer en meer bevestigd. We konden dan uiteindelijk toch een hostel vinden, ongeveer 5km uit de stad verwijderd, waar we dan toch nog vriendelijk onthaald werden door de receptioniste. Onderweg leerden we een Puertoricaan kennen die exact hetzelfde had beleefd bij zijn intrede in deze grootstad. Omdat we niet graag veralgemenen en toch liever zeker zijn dat het niet aan ons lag, vroegen we ook nog aan locals of het echt zo was. En ja, zelfs de echte Genovanen (de vriendelijke, die toch met ons wouden praten) bevestigden dat in het noorden van Italië de mensen heel individualistisch zijn en dus zeer arrogant kunnen zijn. Iemand maakte zelfs de vergelijking met Mussolini… Er zijn natuurlijk wel nog steeds uitzonderingen, zoals oude vrouwtjes die maar al te graag een conversatie wouden voeren met ons buitenlanders.

Omdat het liften echt niet vooruit ging en op het internet alleen maar negatieve ervaringen rond liften in Italië te lezen waren, besloten we dan toch om een trein te nemen en zo het noorden van Italië te doorkruisen. Moesten we niet tegen 15 juli in Montenegro zijn voor een festival, hadden we misschien de uitdaging wel aangegaan. Helaas waren de treinen de volgende dag superduur en konden we wel 50 euro uitsparen door een dag later te vertrekken. We hebben dan maar een nachtje langer geboekt, voor geen geld trouwens, 15 euro per persoon in een privékamer!

stationgenova moe italie

De dag dat we vast zaten in Genova was een dag waarop we eens alles in orde konden brengen. We deden de was, met de hand weliswaar! Daarna brachten we de blog in orde, wat fototjes selecteren enzovoort om toch maar weer tot een goed resultaat te komen. Verder hebben we wat genoten van elkaar en kochten we in de lokale supermarkt de typische Italiaanse specialiteiten: ham, olijven, mozzarella, pesto, lasagne en nog veel meer minder Italiaanse kost.

Na een goede nachtrust hebben we onze zakken gemaakt om richting station te trekken, maar natuurlijk niet na eerst eens ‘typisch’ Italiaans gegeten te hebben. Ja, tussen aanhalingstekens, want zonder het te weten had Sonny patat puree met kipfilet besteld, niet bepaald Italiaans dus. Gelukkig had Julie typische Gnocchi met pesto en een salade met capreze.

Nu zitten we dus op de trein, onderweg naar Trieste, waar we via Airbnb een host geregeld hebben, na eerst 15 euro aan mobiel internet te verkwisten en dan uiteindelijk 60 euro voor de overnachting te betalen. 75 euro in totaal dus… Nuja, we zorgen er wel voor dat we op andere dagen wat geld uitsparen. Binnenkort zitten we gelukkig in het goedkope oosten van Europa, JOEPIE!

De dame waar we vanavond bij verblijven lijkt echt wel een heel lief mevrouwtje, ze komt ons opwachten aan het station om ons dan naar haar BnB te brengen, we kijken er naar uit.

Tot snel lieve lezers.

Kusjes,

Jewly & Sunny